Kunstroute door het Noorderplantsoen.

Deze kunstroute start bij een publiekslieveling, die officieel geen titel heeft, maar in de volksmond bekendstaat als Zonaanbidster. Blootsvoets, met opgetrokken knieën en haar hoofd achterover, geniet het meisje van de zon. Het beeld maakt een massieve indruk doordat de figuur in hoofdvormen is weergegeven. Naturalistische details zoals spieren, haren of plooien in haar jurk zijn weggelaten. Het blok kalksteen, waaruit het beeld is gemaakt, is nog duidelijk in de contouren van het zittende meisje zichtbaar. Tot 1954 zat het meisje in het gras. De toenmalige gemeentelijke dienst Stedenbouw en Volkshuisvesting ervoer dit echter als een bezwaar en gaf haar een sokkel.

Het beeldhouwwerk Mannetje van Gjalt Blaauw bereik je na een kleine klim. Het beeld staat sinds 1975 op deze heuvel, een plek die de kunstenaar zelf uitkoos. De sculptuur, uitgevoerd in wit cristallinomarmer, is het eerste én laatste figuratieve beeld dat Blaauw uit steen hakte. Tijdens zijn opleiding aan Academie Minerva had hij nog nooit een model uit steen gehakt: “Ik wou kijken of ik dat ook kon. Toen dat naar mijn idee gelukt was, kon ik weer verder: mijn nieuwsgierigheid was bevredigd.”  

De menselijke figuur en de tafel waarachter hij zit zijn vrij grof uitgehouwen. Zo is het gezicht minimaal weergegeven en de armen en handen zijn nog net te onderscheiden. Net zoals bij de mens krijgt de tand des tijds steeds meer grip op het beeld, en wordt het uiterlijk ervan rauwer en rauwer.

Op een eiland in een van de vijvers van het Noorderplantsoen kijkt een gestileerde lepelaar uit over het water. Jan van Baren maakte de bronzen vogel in 1977; het was toen zijn eerste grote bronzen beeld. Het werk stond lange tijd in de tuin van de kunstenaar in Westeremden, maar verhuisde in 2000 naar het Noorderplantsoen, waar het een plekje kreeg op een eilandje in de vijver vlakbij buurtcafé De Bres. Omdat de fundering van het beeld te zwaar bleek voor de ondergrond, werd het beeld in 2005 herplaatst naar het eiland waar het nu staat, vlakbij de Moesstraat.

Voor dit werk moet je van de gebaande paden af en je blik op het grasveld richten. Wie een beetje speurt stuit op drie betonnen platen met de raadselachtige teksten Zie hier, Zie daar en Zie zo. Het tweetal Zie hier en Zie daar krijgt als het ware een afronding in het resolute Zie zo.
 
Frans Nieuwlaat maakte het kunstwerk voor Stadsparadijs, een tentoonstelling van hedendaagse beeldende kunst die in 1993 door CBK Groningen (de voorloper van Kunstpunt) werd georganiseerd. Na afloop werd het werk aangekocht voor de stad.

Maar liefst anderhalf jaar lang werkte kunstenaar Wladimir de Vries met een ijzeren moker aan Wisent. Het beeld is meer dan twee meter hoog, drie meter lang en weegt ongeveer tien ton. De forse gestalte met haar samengebalde vormen en gigantische nekpartij straalt een en al oerkracht uit. Sinds 1982 staat het werk te imponeren hier aan de rand van het Noorderplantsoen.

In eerste instantie ziet je een blauwe buis die functioneert als een fontein. Kijk je goed, dan zie je dat de golvende lijn van de buis het profiel van een gezicht vormt. Wanneer de fontein gaat spuiten, wordt het beeld compleet: het water is het wapperende haar van een hoofd dat licht achteroverhelt. Zo zijn het de onalledaagse materialen wind, water en zwaartekracht die bepalend zijn voor dit beeld. Lugthart kreeg de opdracht een fontein te ontwerpen die ook interessant zou zijn als deze uitgeschakeld is. In de winter kun je beoordelen of dit gelukt is: dan staat de fontein altijd uit in verband met bevriezingsgevaar.