Wanneer vele verliezen elkaar opvolgen en je wereld lijkt in te storten, sta je voor een keuze. Of je kwijnt weg in het duister of gaat door tot het licht weer begint te schijnen. Het gebeurde Sven Hartmut Sleur (Leer, 1975) nadat hij zowel zijn broertje, vader, zijn huwelijk als zijn baan verloor. Toch heeft hij deze rampspoed weten te veranderen in voorspoed. Een op zolder verborgen analoge camera gaf Sleur een ingeving: ‘Fuck it, ik word fotograaf!’. De expositie Skyscape in Wall House #2 maakt ons nieuwsgierig. Hiervoor heeft Sleur namelijk 365 dagen lang de Groningse luchten in beeld gebracht. Wat zit er achter deze beelden?
Fotograaf word je niet zomaar
Inmiddels heeft Sleur al heel wat bereikt, waaronder foto's in Vogue Italia en op World Press Photo Groningen 2016, een nominatie voor Fotogram Prijs 2016 en de prijs voor New Dutch Photography Talent 2018. Maar de weg naar het besluit om fotograaf te worden ging niet over rozen.
“Het is een uitdaging om zoveel foto’s te maken van de wolken en lucht. Elk beeld moet weer iets nieuws met zich meebrengen.”
“Mijn leven heeft tot nu toe wel rare sprongen gemaakt inderdaad. Toen ik mijn broertje Patrick verloor door een motorongeluk, stortte mijn wereld in. Kort daarna overleed plots mijn vader, waarmee ik na jaren radiostilte eindelijk weer contact had. Ik verloor mezelf in het verdriet en ongeloof en daarmee verloor ik ook mijn huwelijk. De druppel was dat ik na 15 jaar mijn baan verloor bij Holland Casino door een reorganisatie. Ineens was ik een werkloze alleenstaande vader van twee zoontjes. Ik wilde een nieuwe uitdaging, iets te doen hebben, dus besloot ik een camera aan te schaffen en fotograaf te worden. Tja, je moet toch wat hé.
Dit gebeurde allemaal in een tijdsbestek van zo’n twee à drie jaar. In 2015 heb ik een jaar gestudeerd aan de Fotoacademie Amsterdam, waar ik veel heb geleerd, maar ik ben voornamelijk autodidact. In 2016 had ik mijn eigen onderneming Sven Sleur Photography en daarna ging het heel snel. Ik begon te werken als freelancer bij Noorderlicht, vrijwilliger bij NonFiction Photo en in 2018 werd ik gevraagd om les te geven aan Noorderpoort Kunst & Multimedia. Ik wilde gewoon echt fotograaf worden en ik geloof dat als je iets wil, en er alles voor wilt doen, dat het ook gewoon lukt.
Helemaal vanzelf ging het natuurlijk niet. Ik heb de nodige tegenslagen echt wel gehad en die heb ik helaas nog steeds. Toch ben ik doorgegaan, ook in mijn donkerste periodes, waar bijvoorbeeld een project 46K Moments uit voort is gekomen. Tevreden ben ik niet zomaar, ik ben ontzettend streng voor mezelf en ik houd van een challenge. Daag me maar uit, kom maar op, denk ik dan.”
Dit was de aanleiding voor het project Skyscape
“Na het verliezen van zoveel om me heen begon ik eigenlijk te zoeken naar een teken van mijn broertje of vader. Ik keek dan naar de wolken hopend op een seintje van boven. Best spiritueel, ondanks dat ik dat niet echt ben. Toen ik begon met fotografie, besloot ik mezelf uit te dagen door 365 dagen lang de lucht en de wolken vast te leggen. Wie weet dat ik iets terug zou zien in de beelden die ik zou gaan maken.
Alle foto’s zijn zo’n beetje vanuit mijn eigen tuin gemaakt. Ik speel met analoog en digitaal, kleur en zwart wit, en de composities en vormen die ik tegenkom. Ik geloof er niet in dat je een super-de-luxe camera nodig hebt om een goede foto te maken. Juist niet, als je maar weet wat je doet en wat je wilt bereiken.
Uiteindelijk gaf ik de hoop op een teken op en lag de focus meer op het maken van goede kwaliteit beelden. Interessante beelden die samen mijn verhaal vertellen aan een publiek door de gedachten of het gevoel die erachter verscholen zitten. De specifieke opstelling bij Wall House #2 ondersteunt het verhaal nog meer."
“Thuis heb ik geëxperimenteerd met een ventilator om de prints te laten wapperen op de maat van mijn favoriete muziek van de band Fink.”
"Ik ben wel bijzondere beelden en vormen gaan herkennen in wolken. Zo staat op een ansichtkaart, die bij Wall House #2 ligt, een beeld van een gezicht. Je ziet heel duidelijk de mond, ogen, neus en een volle toef haar. Maar wat ik van dit project vooral mee krijg is meer liefde en passie voor fotografie. Ik kijk met elke foto voor Skyscape met een steeds kritischer oog naar wat ik maak. Ik ben al ruim vijfjhonderd dagen bezig met het project, maar het is niet af. Er moeten nog zo’n circa veertig beelden bij om de 365 dagen vol te maken. Dit kan dus nog veertig dagen duren of een half jaar.
Natuurlijk heb ik weleens momenten dat ik denk: waar ben ik mee bezig. Het is ook een hele uitdaging om zoveel foto’s te maken van de wolken en lucht, en elk beeld moet weer iets nieuws met zich mee brengen. Daarnaast heb ik ook mijn andere werk en projecten die ik doe in opdracht. Maar als ik thuiskom en mijn kinderen vragen me ‘hoe was je dag met leuke dingen doen?’, dan weet ik weer waarvoor ik het doe. Dat is het namelijk ook, ik sta met een lach op en ik zie mijn werk als fotograaf als het doen van leuke dingen!”
Alles viel samen bij expositie Skyscape in Wall House #2
“Toen Gea Schenk namens Groninger Museum mij vroeg om te exposeren met Skyscape, dacht ik gelijk: te gek, dat wil ik! Het was dan wel niet in het Groninger Museum − wat ik in eerste instantie dacht − maar bij het zien van Wall House #2 en de exporuimte viel alles op zijn plek. Ik keek uit het raam en zag − hoe toevallig − de plek waar de as van mijn broertje Patrick is uitgestrooid. Het uitzicht, de locatie en de ruimte en alle toevalligheden maakten het de perfecte plek voor mijn persoonlijke project.
Ik had veel plannen voor deze expositie. Skyscape was al eerder te zien in het Martini Ziekenhuis en hoe mooi ik het ook vond, het was te klinisch. Er moest weer leven in het werk komen, een rauw randje en het verhaal vertellen achter de beelden van wolken. Daarom wilde ik de foto’s afdrukken op Japans papier Awagami Unryu, wat, over toeval gesproken, ook nog eens de wolken draak betekent. Prachtig handgemaakt imperfect perfect papier voor de prints.
Als knipoog naar mijn broertje, die programmeur was, besloot ik de prints op te hangen in het principe van een binaire code. Alles is (laser)waterpas opgehangen, van de prints tot de spijkers. Elk vak met foto’s kun je zo opvullen dat het weer klopt zoals een code.
Thuis heb ik geëxperimenteerd met een ventilator om de prints te laten wapperen op de maat van mijn favoriete muziek van de band Fink. Dat vond ik fantastisch lijken, bijna therapeutisch. Dus heb ik dit willen toevoegen aan de expositie. Dit was organisatorisch helaas niet mogelijk, dus hebben we een raam open laten staan voor een vleugje wind. Ook de windvlaag van het openen van de deur doen de prints wapperen op de muziek van Harry Niehof, die je kunt beluisteren in de ruimte.
Er hangen 103 prints in totaal, waarvan drie grote prints en de rest A5. 102 beelden zijn geschoten in mijn eigen tuin, een daarvan was in opdracht gemaakt om het Lauwersmeer in beeld te brengen. De prints zijn opgehangen in groepjes met een gelijkenis in kleur, licht of compositie. Zo valt alles op zijn plek.”
De expositie Skyscape is nog te zien tot en met 2 november 2019 in Wall House #2 in Groningen. Wekelijks deelt Sleur nieuwe beelden van het project Skyscape op zijn Instagram-account.
20 oktober 2019 kun je meer te weten komen over Skyscape door de lezing door Sven Sleur in Wall House #2 bij te wonen !
Tekst: Lisette Verhoog
Foto's: Sander van der Bij