Mick La Rock (Aileen Middel) is geboren en getogen in Groningen, maar woont en werkt inmiddels in Amsterdam. Vanaf haar veertiende is ze actief in de Groningse graffiti scene en sindsdien heeft ze snel naam gemaakt als een van de weinige vrouwelijke graffiti kunstenaars. Recentelijk, in 2021 was ze mede curator voor de tentoonstelling Graffiti in Groningen en ze heeft tentoonstellingen over de hele wereld. De mural onder het Emmaviaduct is voor haar tevens een reünie met Quik, met wie ze samen in 1992 al werken hadden gemaakt op dezelfde plek.
Mick: “Dit is een mural in een traditionele stylewriting graffiti, wat verschilt van street art doordat het bestaat uit letterstijlen die zijn ontwikkeld in de jaren zeventig, begin jaren tachtig, door de mensen uit New York. Quik komt zelf uit die generatie en is ook een grootheid van deze New Yorkse oergraffiti. Dat is een van de redenen waarom we besloten hebben om deze mural in deze stijl te spuiten. Daarbij ligt het dicht bij het erfgoed van de Groningse stylewriting graffiti, dat hierop lijkt en waar ook mijn eigen roots liggen.
Graffiti is voor mij heel belangrijk geweest in het leven, en niet alleen als carrière. Ik was vroeger vrij onzeker van mezelf en graffiti gaf mij een aanzien dat ik mijzelf niet anders had kunnen aanmeten. Het heeft mij echt geholpen. Ik denk dat dat ook geldt voor veel andere mensen die zich met graffiti bezig houden doordat het je een aanzien en zelfvertrouwen geeft die je misschien op geen andere manier kan aanmeten. Vroeger was er minder welvaart en was het leven best zwaar voor veel mensen en graffiti was een manier om te laten zien dat wij ook bestonden en mensen rekening met ons moeten houden. Ik woon nu wellicht in Amsterdam en reis over de hele wereld, maar Groningen zal altijd een speciale plek voor mij hebben.”
Quik heeft eveneens een lange geschiedenis in Groningen. Geboren in 1958 in Queens, New York, is de kunstenaar na de spraakmakende tentoonstelling Coming from the Subway: New York Graffiti Art (1992-1993) in Groningen blijven wonen tot 2006. Groningen bood hem een vrijheid en waardering die ver te zoeken was in Amerika.
Quik: “Die tijd was een belangrijke periode in mijn leven. In Amerika werd ik opgejaagd door de politie en was het leven als een zwarte man zwaar. Hier in Groningen was alles totaal anders. Mijn werk hing in musea en de kwaliteit van het leven hier is ongekend. Ik heb in Hollywood en Parijs gewoond, maar Groningen en vooral Schiermonnikoog blijven mijn favoriete plekken op aarde. Het leven gaat hier iets langzamer dan op andere plekken en in het verleden heeft het mij de kans gegeven om op adem te komen en echt een man te worden. Het was een tijd waarin ik ook veel steun nodig had en ook kreeg, onder andere van Frans Haks, de toenmalige directeur van het Groninger Museum. Maar nu is het de tijd voor mij om terug te geven aan de gemeenschap van Groningen. Hugo Engwerda van Stichting Kladmuur vroeg mij om deze mural te maken en dat was een kans voor mij om van nut te zijn voor een ander en een nieuw publiek te bereiken. Het werk dat Hugo doet voor de gemeenschap en de moeite om het erfgoed te behouden is belangrijk. Ik werd altijd ontmoedigd in mijn land, waar ik in Groningen altijd door iedereen werd áángemoedigd; zolang ik nog energie heb om te werken zal ik ook proberen om andere mensen in de graffiti-kunst aan te moedigen.”