“Ik ben afgestudeerd aan Academie Minerva in 2004, na een deeltijdopleiding. Voordat ik de kunstwereld betrad, werkte ik in het theater, waar ik decors en kostuums maakte. Dat deed ik zonder formele opleiding; ik was een autodidact. Maar mijn honger naar kennis bracht me al snel naar de kunstacademie, waar ik meer wilde leren, vooral over de dingen die ik al kon. Gaandeweg kwam ik erachter dat schilderen niet mijn voorkeur had, en ontdekte ik waar mijn passie wel lag: bij installaties, fotografie, films en video's. Daarin kan ik veel meer kwijt en zodoende kan ik over meer onderwerpen vertellen in mijn werk.
Mijn thematiek is geworteld in het alledaagse. Ik vind inspiratie in de eenvoudige dingen om me heen. Onlangs heb ik bijvoorbeeld een fotoboekje gemaakt genaamd Kijk Nou, Olifanten, waarbij ik foto's nam van vensters tijdens mijn wandelingen. Deze verzameling is als kleine theaters, waarin elk venster een ander verhaal vertelt. Het intrigeert mij dat iedereen iets anders voor het raam zet en ik vraag me altijd af of ze het voor zichzelf doen of voor de voorbijgangers? Daarnaast fascineert vergankelijkheid mij, waarschijnlijk omdat ik op jonge leeftijd al geconfronteerd werd met de dood. Dat is iets wat tot in je vezels doordringt en het zorgt ervoor dat je de wereld om je heen met andere ogen bekijkt. Ik ben altijd gericht op details, een echte observator. Ik houd ervan om mijn werk uitvoerig te bekijken voordat het wordt tentoongesteld, waarbij ik de selectie zorgvuldig afweeg. Ik werk veel met fotografie en uiteindelijk zit het meeste werk in het selecteren van welke beelden het dagelijkse overstijgen en los komen te staan van het moment waarop ze zijn genomen. Een werk moet altijd meerdere lagen hebben voordat het zich een kunstwerk mag noemen, en niet elk beeld heeft de capaciteit om de complexiteit te dragen waar ik naar op zoek ben.
In mijn installaties probeer ik een diepere betekenis over te brengen. Bijvoorbeeld, mijn installatie 'Hopeful Journey' is een eerbetoon aan mijn vader, een muzikant die vroeg in mijn leven is overleden. Ik heb zijn muziek laten herleven door samen te werken met een saxofonist. Een ander voorbeeld is mijn installatie met vijf fonteinen, geïnspireerd op een waterorgel, waarbij sensoren het geluid activeren en de fonteinen in ritme omhoog komen. Ik werk graag met installaties omdat deze de toeschouwer in dezelfde positie als de kunstenaar plaatsen en op die manier heel dicht bij mijn eigen beleving als maker komen. Het is niet zo dat mijn kunstwerken heel eenduidig zijn en ik dicteer wat de toeschouwer erin hoort te zien; iedereen beleeft alles op een andere manier, en dat omarm ik als kunstenaar.
Momenteel werk ik aan een installatie in de Magnuskerk in Anloo, waar ik video's van bloemstillevens projecteer op de muren. De bloemen symboliseren troost en hebben een diepe betekenis, vooral in een kerkelijke context. Bloemen zijn erg krachtig als symbool en worden daarom over de hele wereld ook als symbool gebruikt. Ik probeer altijd een connectie te maken tussen mijn werk en de locatie waar het tentoongesteld wordt. Daarom wil ik de kerk onderdompelen in bloemstillevens en een overweldigende ervaring creëren. Mijn werk draait om het ontdekken van schoonheid in het alledaagse en het creëren van installaties die mensen uitnodigen tot reflectie en introspectie.”
Het werk van Kitty Boon is op 9+11+12 en op 18+19+20 mei 2024 te zien in de Magnuskerk in Anloo, als onderdeel van het tweejaarlijkse kunstfestival Feest van de Geest. Meer informatie vind je hier.