Hier een cookie tekst met verwijzing naar de cookies pagina.
Een van de voornaamste functies van de kunst is om de maatschappij een spiegel voor te houden en ons te confronteren met de verschillen tussen onze denkbeelden en de realiteit. In de Biotoop in Haren werkt Emily Wortel (Amsterdam, 1979) hard om gevoelige onderwerpen bespreekbaar te maken met behulp van haar kunst. Wij spraken haar op haar atelier.
“Ik ben direct na de havo doorgestroomd naar Academie Minerva om daar Autonoom Beeldende Kunst te gaan studeren. Ik schilderde en tekende veel, maar na mijn afstuderen in 2001 heb ik dat nog maar weinig gedaan. Het schilderen en tekenen heb ik toen ingeruild voor grafisch drukwerk en fotografie. Ik ben mij pas op vrij late leeftijd gaan bezighouden met fotografie omdat het medium een ingewikkelde technische aangelegenheid is en ik van nature liever met mijn handen werk. In mijn kunstpraktijk wissel ik vaak tussen verschillende media, zoals sculptuur en drukwerk zodat ik mij op verschillende manieren kan uitdrukken. Daarbij komt ook dat het ene onderwerp zich beter laat vatten in een bepaalde techniek. Fotografie is een voorbeeld van een medium dat een hele directe relatie aangaat met de toeschouwer terwijl als je mensen tekent of schildert, dan komt er vaak een laag tussen het onderwerp en de toeschouwer te zitten en trekt het medium zelf vaak meer de aandacht dan het onderwerp.
De thema’s waarin ik werk gaan over identiteit, verbondenheid en intimiteit. Momenteel werk ik aan een fotoserie met de werktitel Being Naked die gaat over het normaliseren van naaktheid. Ik ben zelf moeder van vier kinderen en ik merkte dat ze anders over naaktheid dachten dan ikzelf. Door de jaren heen is de maatschappij steeds preutser geworden en naaktheid wordt steeds meer gekoppeld aan seks. Ik denk dat het voor mijzelf goed is geweest dat ik vroeger veel modeltekenen op de kunstacademie heb gehad omdat het een realistischer beeld geeft van het menselijk lichaam en het laat zien hoe de realiteit afwijkt van onze idealen.
Ik wil dat mensen positiever over hun eigen lichaam gaan denken en dat ze naakt los kunnen zien van seks.
Op Instagram zie je alleen de perfecte lichamen van modellen en dit leidt er vaak toe dat mensen vanuit ontevredenheid naar hun eigen lichaam gaan kijken. Maar op die manier zal je nooit tevreden over jezelf zijn. Social media vormen inmiddels het referentiekader voor hoe wij omgaan met naaktheid. Daar zie je dat naaktheid vooral aan sex gekoppeld is en vooral functioneert als een manier om te poseren, verleiden of puur als een manier om validatie te verkrijgen. Het feit dat ik zelf puberende kinderen heb, heeft het voor mij duidelijk gemaakt hoe belangrijk het is om hierover te praten met elkaar. Daarom ben ik begonnen met het maken van deze fotoreeks om mensen een ander beeld te tonen dan je normaal op social media ziet.
Ik wil dat mensen positiever over hun eigen lichaam gaan denken en dat ze naakt los kunnen zien van seks. Ik fotografeer mensen in hun eigen thuisomgeving zodat ze zo veel mogelijk op hun gemak zijn en ook zichzelf kunnen zijn. Ik wil dat mijn beelden een gevoel van huiselijkheid, vertrouwen en zelfacceptatie in zich dragen. Deze houding maakt mijn beelden benaderbaar zonder dat het naaktzijn de toeschouwer afschrikt. Ik wil mensen uitnodigen om gewoon te mogen kijken en laten zien dat je ook comfortabel kan zijn in je lichaam, zelfs als deze afwijkt van onze idealen. Dit is een doorlopend project en nog steeds ben ik op zoek naar mensen die voor mij model willen staan.
Mijn onderwerpen neigen soms naar het activisme, maar wat ik voornamelijk wil is dat onderwerpen bespreekbaar blijven. Er zijn veel mooie dingen in het leven die onterecht worden geproblematiseerd in de Westerse maatschappij en via mijn projecten wil ik deze tendens tegengaan en mijn stem laten horen.”
Tekst: Dinnis van Dijken
Foto's: Lisa Jasperina Bommerson + Emily Wortel