Hier een cookie tekst met verwijzing naar de cookies pagina.
In haar atelier in haar geboorteplaats werkt Eza Weijer (Veendam, 1981) aan fantasierijk werk. Haar schilderijen en illustraties ontstaan uit droombeelden en het onderbewuste, wat haar oeuvre zowel mysterieus als herkenbaar maakt. In 2023 publiceerde ze het prentenboek Vogeltje en Walvis. In Forma Aktua exposeert Eza nu met twintig schilderijen.
“Mijn moeder las me heel vaak uit prentenboeken voor, zoals bijvoorbeeld De Elfen van Brian Froud en Alan Lee, twee illustratoren. De werelden die zij opriepen vond ik magisch. Ik heb heel veel uit De Elfen nagetekend, vaak met inkt. Ik gaf een eigen draai aan de tekeningen en zag hoe er op die manier iets nieuws ontstond. Dat is voor mij de stimulans geweest om kunstenaar te worden. Ik heb geen kunstopleiding gedaan, maar International Business gestudeerd en later Sociaal Pedagogisch Werk. Ik heb beide opleidingen afgerond, maar ik wist al die tijd al dat ik andere dingen met mijn leven wilde doen. Ik ben na mijn studie de zorg ingegaan en toen kwam mijn inspiratie voor tekenen en schilderen weer helemaal terug. Inmiddels denk ik dat het een voordeel is dat ik geen academie heb gedaan.
Ik heb al mijn werk omgekeerd in het atelier staan zodat ik op geen enkele manier afgeleid word.
Ik werk volledig op mijn gevoel en wordt niet afgeleid door hoe dingen moeten. Ik ben helemaal vrij in mijn creativiteit en dat geeft me vleugels. In de tentoonstelling zijn er twintig, voornamelijk heel persoonlijke schilderijen van mij te zien zijn uit de periode van 2016 tot nu. Wellicht komt er nog nieuw werk bij, maar dat is niet afdwingbaar bij mij, dus dat laat ik afhangen van hoe het loopt. Als ik schilder, zorg ik voor een prikkelvrije omgeving. Ik heb zelfs al mijn werk omgekeerd in het atelier staan om op geen enkele manier afgeleid te worden. Het begint met een vaag beeld in mijn hoofd, een gevoel, een sfeer, vaak een kleur en vervolgens gaat het eigenlijk vanzelf, haast alsof ik er niets meer mee te maken heb. Vaak ben ik zelf verbaasd over wat ik zie ontstaan.”
Tekst: Marc Knip
Foto: Christopher Smith